Mama, wanneer schrijft u nu over ons?

Dat vroeg mijn zoon toen hij de verhalen in mijn dagboek las. Bij deze Ruud (13), hier een stukje over mijn eigen geitenbreiers, zoals ik ze met regelmaat voor de grap noem.

Onze geitenbreiers zijn het afgelopen jaar ook meegegroeid in het ondernemen op ons geitenhouderijbedrijf. Wij hebben het geluk dat onze kinderen met het buitenleven zijn opgegroeid. Het heeft hen altijd al aangetrokken, ook toen we op ons oude stekkie woonden waren ze veel buiten te vinden.

Dit gevoel is bij alle 3 de kinderen nog meer aangewakkerd. Dat maakt mij als moeder blij. Hoe leuk is het om tussen de geiten aan het werk te zijn samen met je kinderen en je man. Het geeft mij een trots en verbindend gevoel. Het voelt daarom als een familiebedrijf.
Het leuke is dat iedere geitenbreier zo zijn eigen taken heeft ontwikkeld op de boerderij. Onze Lena van 8 is echt een knuffelmeisje. In de lammertijd was ze daarom ook veel tussen de lammetjes te vinden. En had ze de telling als taak op zich genomen. Als ik haar bijvoorbeeld ophaalde van een kinderpartijtje gaf ze geen antwoord op mijn vraag “Was het leuk?” Nee, dan wilde ze eerst weten of er lammetjes geboren waren. En dan begon het hoofdrekenen. “Mam, dan hebben we nu 14 meisjesgeiten en 17 bokken. Er mogen nu wel meer meisjes geboren worden hoor”, zei ze dan heel bij de hand. Lief dat ze zo meeleeft.

Onze Floor is 10 jaar en een echte stoere meid. Is ook veel achter en dan rijdt ze met regelmaat op de shovel, samen met haar grote broer. Ze is net als haar vader gek op paarden. Nico heeft 3 paarden waar Floor ook voor zorgt. Uitmesten en borstelen, deze stoere meid doet het. Ze is helemaal blij dat er van de zomer een pony bij kwam. Floor kan haar liefde voor paarden op de houderij goed benutten. En geniet hier enorm van.
Van de zomer heeft ze een spreekbeurt gehouden over geiten. Het idee kwam uit haarzelf en ze heeft zelf met juf geregeld dat de klas op bezoek kwam. Wat was ik trots! Hoe goed ze alles vertelde. Wat een geit eet, hoe ze worden gemolken; ze kon het haarfijn vertellen. Wie had een half jaar terug verwacht dat ze zoveel geleerd zou kunnen hebben…

Onze Ruud is een heerlijke puber. Die ons heel veel helpt, hij is een handige knul. Wij zeggen wel eens handigheid is niet te koop. Het is fijn dat hij dit talent heeft meegekregen. Kleine klusjes, shovel rijden, kranen op de mini-kraan, melken van de geiten. Noem het maar, onze Ruud gaat er voor. Wat ontzettend fijn dat hij ons bijstaat met van alles. Ik zie hem uitgroeien tot een hardwerkende geitenboer.  En wie weet onze opvolger?

Als ik zo een jaar terugkijk denk ik dat wij als gezin allemaal wijzer, rijker en gelukkiger zijn geworden door deze stap te nemen. Ook al was het niet allemaal even gemakkelijk en zijn er ook vervelende momenten geweest. Ik kijk terug op een mooi eerste jaar. Bij de start heb ik met regelmaat gezegd ‘eerst maar het eerste jaar door komen’. Dat is gelukt en ook mij heeft het wijzer, rijker en gelukkiger gemaakt. Het is soms hard werken maar als je het met plezier doet voelt dat niet zo. Soms hoor ik iemand zeggen: Ben jij op zondag nog aan het werk?, als ze bijvoorbeeld langskomen op de houderij terwijl ik de lammetjes aan het voeren ben. Maar dan denk ik: werk? Het voelt meer als een hobby waar we hard voor werken.

Ik hoop dat ons gezin nog heel lang van het mooie boerderijleven en van elkaar mag genieten. En dat ons avontuur mag uitgroeien tot een mooie, bloeiende en goedlopende geitenhouderij.