… mijn naam is Wendy Borst-Roozendaal, ik ben geboren in Noord-Holland in het kleine plaatsje Rijpje. In 1995 ben ik de z-opleiding gaan volgen. Na de opleiding heb ik met veel plezier gewerkt voor Esdege Reigersdaal. Rond mijn 20e levensjaar ben ik in Burgerbrug op mezelf gaan wonen.
Nico Borst, geboren en getogen Burgerbruger, kraanmachinist bij Loonbedrijf Borst, een bedrijf dat hij samen met zijn 5 broers beheerde ook in Burgerbrug, ken ik al sinds mijn 17e. Ik vond hem aardig, maar verder… En hij vond mij maar een rare meid. Toch gebeurde het dat we stapelverliefd werden. Hij zag toch wat in die rare meid. Ik viel op zijn grapjes en zijn nuchterheid. Hij woonde binnen een half jaar bij mij in. En binnen het jaar ging hij op zijn knieën, op mijn verjaardag. In de wolken was ik! Ik telde 24 lentes toen we in mei 2001 trouwden.
We kochten samen een huisje en een stukje land in Burgerbrug. Zodat er ruimte was om Nico’s beestenboel een plekje te geven. Hij had paarden, geiten, kippen, duiven, een hond en een poes. Ik ben meer van de plantjes en bloemen. Tussendoor verbouwden we ons stekkie.
In 2003 werden we trotse ouders van onze zoon Ruud. Een gezond, Hollands, blond kereltje. Hij was regelmatig buiten te vinden bij zijn ouders en op zijn eerste verjaardag liep hij harder op zijn klompen dan op zijn gympjes. Net als zijn vader. Drie jaar later werden we verblijd met onze prachtige dochter Floor en weer 1,5 jaar later met onze benjamin Lena.
Alles ging zo zijn gangetje. Ik werkte als verpleegkundige en later op zorgkwekerij Croon en Bergh in Burgerbrug. Nico werkte in het loonbedrijf. Totdat hij in de zomer van 2011 zwetend wakker werd met de mededeling: “Ik stap uit de zaak.” O, en nu? Nico gaat vrijwilligerswerk doen in de zorg. Dit bevalt hem en hij besluit hier verder mee te gaan. Hij wordt invalkracht. Als er een vacature komt voor een zorgboer op de Noorderhoeven heeft hij gelijk het gevoel: dit past bij mij, dit wil ik. Gelukkig kreeg hij deze kans en hij werkt er nu met veel plezier. Hij volgt de opleiding medewerker maatschappelijke zorg. En even denk ik dat we weer in rustig vaarwater komen.
Tot hij mij op een dag aanspreekt met de woorden: “Schat, ik moet je iets vertellen.”